Թարթառը խոհեմ է

Ջուրը դավադիր է: Ընդհանրապես կյանքում քիչ վախեր ունենալով հանդերձ, ես վախենում եմ ջրից: Այն իր արտաքին տեսքով հիշեցնում է դեմքին ոչ մի արտահայտություն չպարունակող և սառը հայացքով մարդու: Բայց դա միայն հանգստի վիճակում: Թարթառն այդպիսին չէ: Այն աշխույժ է, անբռնազբոս, անընդհատ պատմում է իր մասին, թողնում է, որ ճանաչես: Պատմելով հանդերձ, ստիպում է, որ դու ինքդ պատմես քեզ քո մասին: Երբ նայում էի Թարթառին, մի դրվագ ուշադրությունս գրավեց: Տարածական նայելու պարագայում, անընդհատ շարժվող գետը կանգնած էր: Բավականին հեռու, թվում էր, թե քեզ երբեք չի մոտենա, չես էլ հանդիպի: Բայց... դա միայն պատկերականն է: Երբ ջրին նայում ես մոտիկից այն փախչում է քեզանից, հետ չի նայում, պարզապես մերժում է ու փախչում: Այդպես է նաև հայացքը կյանքին մեր տարիքում: Մեզ թվում է, թե տասը տարին շատ հեռու է, այն մեզ երբեք չի սպառնա, բայց երբ նայում ես օրերիդ, տեսնում էս, որ դրանք փախչում են քեզանից, փախչում անվերադարձ՝ ինչպես այն ջուրը: Իսկ հեռուն դավադիր է, լուռ, խոհուն ու վտանգներով լեցուն, ինչպես անընդհատ հոսող, բայց կանգնած ջուրը: Ու փախուստը դառնում է արդիական: Փախուստ ինքդ քեզանից կամ ջրից, հոսուն ու երկար, առանց հետ նայելու: Երևի սա է մեզ սովորեցնում ջուրը, այն ջուրը, որն այդքան խոհեմ է ու դավադիր: Ու թվում է, թե այդ ընթացքի խորխորատներում մարդը տեսնում է ինքն իրեն: Ջուրն արտացոլանք է, բայց ոչ նարցիսյան: Այն արտացոլանք է հոգեվիճակի: Ամբողջ խորությամբ ու փրփրադեզ:

Հ. Գ. Մտորումներ Թարթառի ափին: