Նրան հատուկ էր գիտական որոնումների նուրբ ըմբռնումը, նա փաստական բավականաչափ պատրաստականություն ուներ հայ-վրացական ֆիլոլոգիայից՝ գիտական այդ շրջանակում աշխատելու և խորանալու համար:
Հոգևոր Հայաստանն այն դրախտավայրն է, որտեղ ամեն հայի մտքում ու ենթագիտակցության մեջ, ամեն քար ու թփի արանքում, անգամ օդում՝ անսպառ ու անսահման է հույսը, հավատն ու սերը: Միայն թե պետք չէ մոռանալ՝ ամեն ինչ մեր ու միայն մեր ձեռքերում է...
Կարդացի Վահան Տերյանի «Հոգևոր Հայաստան» հոդվածը և Կոստան Զարյանի «Հայության կոչումը» նյութը: Ամենամեծ նմանությունն այն է, որ երկու գրողներն էլ կողմ են հոգևոր Հայաստանին:
Հույս ունեմ` բոլորս էլ մեր սրտերում բավարար չափով սեր և ոգևորություն կգտնենք, որպեսզի ունենանք հոգևոր Հայաստան: Առանց այդ հոգևորի՝ մեր հայրենիքը կորցնում է իր համն ու հոտը։
Կարծում եմ՝ մինչ օրս էլ արդիական է Տերյանի «Հոգևոր Հայաստան» հոդվածը: Ոչինչ չի փոխվել այն Հայաստանից, որի մասին Տերյանն էր խոսում: Նույնն է մնացել ամեն բան. ժողովուրդը, հասարակությունը, հայրենիքը:
