Այսօր` մարտի 7-ին, կրթահամալիրի Մայր դպրոցի Տիգրան Հայրապետյանի անվան գրադարանում տեղի ունեցավ հանդիպում ժամանակակից հայ գրող Արամ Պաչյանի հետ: Հանդիպումն առաջինն էր «Ճանաչենք մեր ժամանակակիցներին» նախագծի շարքից և իրոք սպասված էր:
Հանդիպումն անցավ ջերմ ու մտերմիկ մթնոլորտում: Հանդիպումն այնքան կենդանի էր, որ ստիպված երկու մասի բաժանվեց: Հիմնական հանդիպումից հետո ավելի փոքրիկ խմբով զրույցը շարունակվեց: Աշակերտներն ու ուսուցիչները տվեցին մի շարք հարցեր: Դրանք ավելի շատ վերաբերում էին գրողի գրական կյանքին, ստեղծագործություններին, զգացողություններին ու վերաբերմունքին:
-Գրելուց հետո դուք Ձեր իսկ ստեղծագործությունները կարդալիս ի՞նչ զգացողություն եք ունենում:
-Զգացողությունները տարբեր են: Ինձ համար գրելը մեծ հաճույք չէ: Բայց գրելուց հետո մի տեսակ դատարկվում եմ:
-Արդյո՞ք այդ դատարկվելն է ստիպում Ձեր ստեղծագործությունների մեջ լինել թախծոտ:
-Իմ աշխարհայացով ես պեսիմիստ եմ, բայց այնպես չէ, որ ես միայն վատն եմ տեսնում: Շատ մարդիկ են ասել այդ մասին, բայց անկեղծ ասած ինձ չի հետաքրքրում: Իմ մեջ կա լուսավոր պեսիմիզմ: Ես այդպես եմ տեսնում:
-Հարցազրույցներից մեկի ժամանակ ասել եք, որ գրական խմբակների կարիքը հիմա չկա, բայց եթե ոչ այդպիսի խմբակներում, որտե՞ղ հանդիպեն պատանիները գրողներին:
-Այո դեմ եմ գրական խմբակներին, պետք չէ սովորեցնել բանաստեղծություններ գրել, պետք չէ ստիպել գրել: Ամերիկացի գրողներից շատերը կարծում են, որ ամերիկացի լավագույն գրողներին փչացրել են այդ խմբակները: Իսկ դուք ինչպե՞ս հանդիպեցիք ինձ: Եթե մյուս դպրոցները շահագրգռված լինեն, ապա կկարողանան կապ ստեղծել, քանի որ կա նաև համացանց: Ակտիվությունը պետք է երկկողմանի լինի:
-Որքանով տեղյակ ենք, գրողների միության անդամ չեք:
-Այո: Ես մի քանի անգամ հրաժարվել եմ անդամ լինելուց: Անդամատոմսն էլ անիմաստ է: Բացես ասես՝ ես գրո՞ղ եմ: Կարծում եմ` գրողների միությունն իրեն սպառել է:
Հարցերը երբեմն այնքան անսպասելի էին, որ պատասխանելուց առաջ Պաչյանը մի քանի րոպե մտածում էր: Երևի չէր սպասում, որ այսքան պատրաստված լսարան է սպասում իրեն:
Նա եկել էր իր հարսնացուի հետ:
Նախագիծը սկսվեց: Հիմա պետք է պատրաստվել հաջորդ հանդիպումներին:
Լիլիթ Աղաջանյան
info.mskh ակումբ