Մեր ոգևորող ընկերը չքացա՞վ հավիտյան․․․

Իսկ մենք ոգևորման կարիք ունենք՝ երեկ-այսօր-վաղը․ հո չե՞նք կարող ընդհատել մեր ճամփան կամ այն երգով չանցնել, հրաժարվե՞նք մեր կյանքով ձեռքբերումից, որ ունեք նաև շնորհիվ մեր բոլորի ընկեր Սեյրան Ավագյանի... Այսքա՜ն շռայլ լինել, այսքա՜ն անվան համապատասխան, որ իր շուրջը բոլոր սեբաստացիների՝ երգչախմբի ու նրանից էլ դուրս, իր  հետ Բանգլադեշում եղածի, մեր սրահներից մեներգածի, Հայաստանով մեկ, Թիֆլիսով, աշխարհով քայլածի ընկերոջ զգացումը փոխանցեմ... Մեր ընկեր Սեյրանը՝ մեռավ, քնեց, հանգստացա՞վ... Ահա սա է, որ կարող է մեզ մխիթարել, երբ աշխարհի մեր կենտրոն Բանգլադեշում, քո կրթահամալիրում, որպես շշուկ ինձ հասավ քո չքանալը...

Կրթահամալիրի տնօրենի օրագիրը. հուլիսի 13։