Երեկ ես իմ հարազատների մի խմբի հետ էի Էմմա քրոջս մերձավորի հոգեհանգստից առաջ-հետո, Ստեփան եղբորս տանը, հետո՝ տուն։ Ու մտքերով-ապրումներով բոլոր ես հորս այս տասնվեց տարիների առեղծվածի հետ էի… Ի՛նչ էին մտածում-մեղադրում հարազատներս՝ Էդիտը, Ստեփանը, Գարիկը, Արմինեն-Դավիթը՝ կարևոր է, ու չգիտեմ... բայց լսեք-չլսեք, իմ պատմելիքն այս է…