Աշոտ Տիգրանյանի թերթային միջնորդությամբ կրկին Թումանյանի ու Անդրանիկի ընկերությանը անդրադարձը, Զորավարի խոսքը ի հիշատակ, կրկին կենդանացրին հարցը ինձ տանջող՝ ինչպե՞ս Զորավարը՝ 1919-ին սուրը հանձնեց-վայր դրեց, իրեն հավատարիմ մնացած զինվորներին արձակեց, ինչպե՞ս թողեց Հայաստանը-Էջմիածինը, ինչպե՞ս, ո՞ւր ճանապարհվեց, ինչպե՞ս ապրեց մինչև աչքերը փակելը-հանգչելը․․․ Կատարա՞ծ իր պարտականությունները ցեղին ու հայրենիքին հանդեպ․․․ Ուզում եմ զորավարի հետ անցնել հիացումով-խոնարհումով իր ողջ ճանապարհը հայտնի կյանքի, որ հասկանամ Զորավարին․․․
Կրթահամալիրի տնօրենի փետրվարի 11-ի օրագիրը։
Լուսանկարը՝ Նունե Խաչիկօղլյանի