Անտառն արդեն կամաց-կամաց դեղնակարմիր է հագնում, մշուշը ծածկում է շրջակա լեռնագագաթները, հրաշքը դառնում է իրական, շոշափելի՝ ձորը, գետը, անտառը, ճամբարային առօրյան, զորամասը, Լոռի բերդը, Դենդրոպարկը, երգն ու պարը, ավանդական դարձած խարույկը... Ինչքան էլ գրենք, պատմենք, լուսանկարենք, քիչ է, այստեղ հարկավոր է ապրել, զգալ, հարկավոր է վայելել...
